Po zasięgnięciu opinii ekspertów postanowiono, że konstrukcja musi zostać wymieniona na nową: w wewnętrznej części betonową, w zewnętrznej – niezależną drewnianą, odwzorowaną na podstawie oryginalnej elewacji.
Podczas całego procesu rekonstrukcji pojawiały się krytyczne głosy, że zniszczyliśmy ten budynek, że nie będzie to już to samo. My jednak staraliśmy się uratować z niego co się da. Podczas rozbiórki budynku wszystkie jego elementy były pieczołowicie oglądane i oceniane - czy nadadzą się jeszcze do użytku. Drewniane elementy, które były w dobrym stanie, były inwentaryzowane, numerowane, czyszczone i odrestaurowywane w specjalistycznej pracowni.
Udało się zachować 7 pieców kaflowych, żeliwne balustrady oraz część drewnianych drzwi. W całości oryginalne są dwie werandy oraz cała zachodnia elewacja. Przywróciliśmy wieżyczkę w skrzydle północnym oraz taras do kąpieli słonecznych. Ponieważ budynek miał status zabytku, nie mogliśmy zmienić nic w jego zewnętrznym kształcie: każda deska, każdy ornament - wszystko musiało mieć ten sam kształt i rozmiar. Drewno z wnętrz pensjonatu, które udało się odzyskać, możemy dziś zobaczyć w kawiarni - piękne, szerokie deski, łączone w systemie sumikowo-łątkowym, przypominają nam o historii tego budynku. Zmianą, jaka rzuca się od razu w oczy, jest kolor. Mieszkańcy Otwocka, miłośnicy architektury -pamiętają ten budynek w kolorystyce brązowo - zielonej. Podczas prac renowacyjnych okazało się, że pod tymi kolorami są inne: biały i szary. Postanowiliśmy do nich wrócić. Być może dla miłośników tego zabytku była to pewnego rodzaju rewolucja, ale dziś już wiemy, że kolorystyka Nowego Gurewicza znalazła uznanie i pięknie przebija się swym kolorem pomiędzy zielenią sosnowych drzew.